شاید عنوان مطلب به نظرتان اغراق آمیز باشد، ولی این موضوع حقیقت دارد. در صومعه‌ای خارج از شهر توکیو، راهبان ژاپنی برای رسیدن به روشنایی معنوی از روی زغال‌های سوزان عبور می‌کنند! هر ساله در دومین یکشنبه‌ی ماه مارس، یک راهپیمایی غیرعادی در تاکائوسان و در کوه یاکو صورت می‌گیرد: راهپیمایی از معبدی که در قرن هشتم ساخته شده و 50 کیلومتر با توکیو فاصله دارد. اما چرا این کار را می‌کنند؟
راه رفتن روی آتش چه چیزی به آن‌ها می‌دهد؟ با
اسمارتیز همراه باشید تا با جشنواره راه رفتن روی آتش بیشتر آشنا شویم.
شاید اینها را هم بپسندید!
در این راهپیمایی راهبان ژاپنی با لباس‌های سفید و کلاه‌های سیاهشان، در حالی‌که هم نوا با صدایی که از شاخی حلزون شکل بیرون می‌آید مانترا می‌خوانند، برای مراسم سلام واتاری خودشان را آماده می‌کنند. این مراسم «پیاده‌روی روی آتش» نامیده می‌شود.
راه رفتن روی آتش؛ راهبان ژاپنی که سعی دارند آتش را روشن نگه دارند
این مکان در سایه‌ی کوه یاکو واقع شده که به خاطر مسیرهای مناسب برای کوهنوردی‌اش معروف است. بسیاری از مردم یکی از شهرستان‌های پرجمعیت همان حوالی، آخر هفته‌ها برای تنفس هوای تازه و ورزش به این محل می‌آیند. اما وقتی که از سال 744 میلادی و از زمان سلطنت امپراتور شومو معابدی در این مکان ساخته شد، کاربرد این محل هم تغییر کرد و از آن پس به عنوان خانه‌ای برای راهبان بودایی شناخته می‌شود. البته نه همه‌ی راهبان بودایی. راهبان ژاپنی که در این معابد زندگی می‌کنند، با نام شوگندو شناخته می‌شوند؛ شوگندوها راهبان بودایی هستند که از قرن چهاردهم میلادی و زمانی که یک کشیش مسئولیت این بنا را به عهده گرفت، ادعای مالکیت این مکان را دارند.
شوگندوها طایفه‌ای از بودایی‌های شینگون هستند که عناصر تائوئیسم و شینتویسم متحرک را در برمی‌گیرند. این راهبان ژاپنی اهمیت زیادی برای تمرین‌های زاهدانه قائل هستند. منضبط‌ترین پیروان شوگندو به یاماشی معروف هستند، یاماشی‌ها کسانی هستند که برای مدتی طولانی در کوهستان می‌خوابند و در این زمان کاری به جز عبادت و مراقبه انجام نمی‌دهند. این طایفه با نام‌های «شوژنا» و «شوگیوشا» شناخته می‌شوند که همه‌ی این کلمات معنای تقریبا یکسانی دارند و معمولا به معنی «افرادی که دارای قدرت هستند» ترجمه می‌شوند. البته چه قدرتی می‌تواند ملموس‌تر از پیاده‌روی بر روی آتش باشد؟
قرن‌هاست که راهبان فصلی این پیاده‌روی را در ملاءعام و زیر کوهستان مقدس انجام می‌دهند. آن‌ها عنصری را که در شرق به عنوان نمادی از خالص شدن و منبع روشنایی شناخته می‌شود را در مرکز تشریفات مذهبی خود که برای مهر و موم کردن انرژی منفی طراحی شده است، قرار می‌دهند.
“دلیل این‌که راهبان ژاپنی خودشان را در معرض آتش قرار می‌دهند هم این است که اعتقاد دارند، این کار باعث تحقق آرزوهایشان می‌شود. ”
در واقع باور به همین موضوع است که هر ساله هزاران نفر را به کوهستان یاکو می‌کشاند. در این مراسم جمعیت زیادی از مومنان واقعی و افراد کنجکاو، تحت نظارت ماموران پلیس گوش به زنگ و آتش نشان‌ها، در اطراف انبوهی از شاخه‌های سرو جمع می‌شوند. در این زمان راهبان ژاپنی و مجاهدان شعارهایی می‌دهند، فردی هم با یک بلندگو مفهوم شعارها و کارهای آن‌ها را برای جمعیت توضیح می‌دهد. سپس یکی از راهبان نام مریدهایی را که گوماگی -چوبی به اندازه‌ی بوکمارک- خریداری کرده‌اند را مانند یک مراسم مناجات می‌خواند، بعدا این چوب‌ها را درون آتش می‌اندازند.
راه رفتن روی آتش؛ نمایی از گوماگی‌هایی که بعدا آن‌ها را در آتش می‌اندازند
بر روی هر گوماگی نام و آرزوی (سلامتی، عشق، موفقیت در کار) مریدی که آن را خریداری کرده نوشته شده است. در همین حال یک راهب دیگر با تبر خود حالت یکی دیگر از برادرانش را تقلید می‌کند که با شمشیر در حال هنرنمایی است. راهبان دیگر هم از چهار جهت اصلی پیکان پرتاب می‌کنند. این کار به خاطر دور کردن شیاطینی است که در دنیا و در قلب انسان‌ها چنبره زده‌اند. سپس جعیت حاضر در آن‌جا با تشویق‌های خود این آیین مذهبی را به یک مراسم دیدنی تبدیل می‌کنند.
راه رفتن روی آتش؛ رقص و هنرنمایی راهبان ژاپنی
حالا زمان آن رسیده که راهب ارشد آتش را روشن کند. صدای زنگ و نوای شاخ‌های حلزونی شکل هوا را پر می‌کند و راهبان رژه‌ی در حالی‌که تلاش دارند چشمانشان را در دودی که هوا را پر کرده است باز نگه دارند، رژه‌ی خود را بر روی آتش شروع می‌کنند. بعضی از راهبان ژاپنی همراه با یک سطل آب وارد وارد دوزخ می‌شوند و عده‌ای دیگر سعی می‌کنند با انداختن گاماگی‌ها درون شعله‌ها، آتش را روشن نگه دارند.
برای خالص شدن باید مستقیما شعله‌ها را لمس کنید. به همین خاطر هم راهبان عالی رتبه با پای برهنه بر روی شعله‌ها راه می‌روند و مسیر را باز می‌کنند. مریدان هم باید با توجه به سطح خود، به گونه‌ای این مسیر را طی کنند که هم آسیب چندانی نبینند و هم اخوت خود را اثبات کنند. زمانی که آتش خاموش شد و از مسیر آتشین فقط فرشی از ذغال‌های غبارآلود بر جای ماند، ممکن است عادی هم بخواهند «پیاده‌روی روی آتش» را امتحان کنند. در نتیجه بعد از راهبان ژاپنی نوبت به زنان، مردان و کودکانی می‌رسد که به راحتی از این مسیر عبور می‌کنند.
راه رفتن روی آتش؛ گردشگران بعد از سرد شدن زغال‌ها، پیاده روی روی آتش را امتحان می‌کنند
در کل این مراسم دو ساعت طول می‌کشد، و افراد مختلفی در این رویداد شرکت می‌کنند که هر کدام هدف متفاوتی از این کار دارند. برای مجاهدان این کار منجر به خوش شانسی و نوعی تجدید قوای معنوی می‌شود، برای راهبان ژاپنی این پیاده‌روی به معنای بازگشت به طبیعت بودایی و نیروی بالقوه‌ای است که می‌تواند جهان را دگرگون کند. شاید با وجود دوربین‌های چشمک زن، تورهای گردش با اتوبوس و سلام واتاری‌ها این مراسم صرفا یک نمایش خیره کننده به نظر برسد. با این وجود، این مراسم، حداقل برای گروهی از مومنان بودایی به منزله‌ی مسیری به سوی آگاهی است که در قلب بودا نهفته است.