فرقی ندارد کجا زندگی می‌کنیم، در روستایی دور از شهر که تنها جاده‌ی ارتباطی‌ش مسیری خاکی و صعب‌العبور است یا در شهری مدرن. هر کجا باشیم از اثر پروانه‌ای کارهای‌مان نمی‌توانیم فرار کنیم. برای همین، سازمان ملل تصمیم گرفت روز 17 ژوئن را به عنوان
روز جهانی بیابان زدایی نام‌گذاری کند تا از این راه به ما هشدار دهد که چه آسیبی به طبیعت و محیط اطراف‌مان می‌زنیم و چطور می‌توانیم از این کار جلوگیری کنیم. با
اسمارتیز همراه باشید تا در مورد این روز بیشتر بدانیم.
شاید این‌ها را هم بپسندید!
17 ژوئن: روز جهانی بیابان زدایی
روز بیابان زدایی (Desertification and Drought Day) توسط UN (سازمان ملل) به عنوان روزی برای مبارزه با بیابان و خشک‌سالی در سال 1995 معرفی شد. در 17 ژوئن هر سال و به مناسبت این روز فعالیت‌های داوطلبانه و برنامه‌ریزی شده برای افزایش آگاهی افراد یا ایجاد مراتع جنگلی انجام می‌شود. از طرف دیگر سازمان ملل تلاش می‌کند تا به افراد بگوید که جلوگیری از بیابان‌زایی کار سختی نیست و همه چیز در تکرار و استمرار خلاصه می‌شود و این‌که هر فردی از هر طبقه و جایگاهی می‌تواند در این فعالیت‌ها شرکت کند.
“هر سال، سازمان ملل برای روز جهانی بیابان زدایی شعاری انتخاب می‌کند و
شعار سال 2020 این است: Food, Feed, Fibre که برای ایجاد آگاهی و تعادل بین
میزان مصرف غذا و میزان تولید محصولات زمین‌ها است.”
ابراهیم تیاف، مسئول اجرایی کنگره بیابان‌زدایی سازمان ملل می‌گوید: اگر ما به همین رویه تولید محصولات و مصرف بی‌رویه ادامه دهیم، در آینده‌ی خیلی نزدیک با کمبود منابع غذایی مواجه خواهیم شد. بنابراین باید در تولید و مصرف بازنگری کنیم.
چرا باید نگران گسترش بیابان‌ها باشیم؟
در سطح جهان و به طور کلی، حدود 23 درصد زمین‌ها دیگر قابل استفاده نیستند. یعنی خاک‌شان حاصلخیز نیست و کارایی‌شان را از دست دادند. از آن طرف هم 75 درصد زمین‌هایی که به خاطر پوشش گیاهی‌شان در دسته‌ی جنگل‌ها یا مراتع طبیعی طبقه‌بندی می‌شوند، عملکردشان را از دست دادند و به زمین‌های کشاورزی تبدیل شدند.
هر کشوری برنامه‌های مخصوصی برای بزرگداشت روز جهانی بیابان زدایی تدارک می‌بینید.
متاسفانه این تغییر کاربری در طول تاریخ زندگی بشر، سریع‌تر از هر زمان دیگری در حال رخ دادن است. قضیه وقتی بغرنج‌تر می‌شود که می‌فهمیم در 50 سال اخیر شدت بیشتری گرفته: انگار پای‌مان را محکم روی پدال گاز تخریب جنگل‌ها گذاشته باشیم.
“99% کالری روزانه دریافتی ما از منابع خوراکی در ارتباط با زمین فراهم
می‌شود. برای همین داشتن زمینی حاصلخیز برای هر کشوری حیاتی است.”
آنقدر سرعت تخریب منابع طبیعی و تبدیل زمین‌ها به بیابان بالاست که ظرف مدت خیلی کوتاهی متوجه تغییرات می‌شویم. برای همین است که سازمان ملل پیشنهاد می‌کند افراد و دولت‌ها تصمیماتی برای جلوگیری از بیابان‌زایی بگیرند. طبیعتا گسترش بیابان‌ها باعث تغییرات اقلیمی و خشک‌سالی هم می‌شود.
ما چه کار می‌توانیم انجام دهیم؟
با توجه به این‌که مجرم اصلی گسترش بیابان‌ها و از بین رفتن زمین‌ها، ما انسان‌ها هستیم بنابراین باید برای جلوگیری از این مشکل، کارهایی انجام دهیم. مدیریت درست و اصولی زمین فقط مختص دولت‌مردان نیست و همه ما باید در این کار سهمی داشته باشیم. با توجه به تحقیقات صورت گرفته، تا سال 2050، 10 میلیارد نفر نیاز به منابع طبیعی جدید و زمین برای ادامه زندگی دارند.
“در حال حاضر حدود 70 درصد اکوسیستم طبیعی در دنیا تغییر پیدا کردند که این رقم در سال 2050 به 90 درصد می‌رسد!”
شاید فکر کنید که اگر میزان مصرف محصولات کشاورزی و دامداری را کاهش دهیم یا تعادلی بین تولید و مصرف برقرار کنیم، در بیابان‌زدایی کمک کردیم. اما فقط این نیست. مثلا تا سال 2030 میلادی، صنعت فشن حدود 35 درصد زمین‌های قابل کشت و حاصلخیز را مورد استفاده قرار می‌دهد که این رقم برابر است با 115 میلیون هکتار که مساوی است با مساحت کشور کلمبیا. بنابراین علاوه بر بازنگری در میزان مصرف غذا باید به فکر ایجاد تعادل و کاهش مصرف‌گرایی‌مان در صنعت پوشاک هم باشیم.
اگر می‌خواهید بدانید سازمان ملل برای روز جهانی بیابان زدایی سال 2020 چه برنامه‌هایی دارد، می‌توانید در شبکه‌های اجتماعی مثل اینستاگرام یا توییتر هشتگ‌های زیر را دنبال کنید:
desertificationanddroughtday#
foodfeedfibre#