روز درختکاری

در نیمه‌ی ماه اسفند، سنتی در بین ایرانیان رواج دارد که در راستای احترام به زمین صورت می‌پذیرد. 15 اسفند که به روز درختکاری شهرت دارد، ایرانیان تلاش می‌‌کنند تا در راستای بهبود طبیعت و زمین کاری انجام دهند؛ برخی با کاشتن درخت، برخی با جمع آوری زباله و برخی با تفکیک آن‌ها. برای آشنایی بیشتر با روز درختکاری و مراسم آن اسمارتیز را در ادامه همراهی کنید.

سنت درختکاری ملی در 10 آوریل سال 1872 توسط جی.استرلینگ مورتون پایه گذاری شد. در این روز حدود یک میلیون درخت در نبراسکای آمریکا کاشته شد و خبر آن بلافاصله در سراسر جهان پخش گشت. به همین علت تمامی کشورها تصمیم به اختصاص دادن یک روز در سال به این موضوع گرفتند. این روز‌ها بر اساس آب و هوای کشور و مناسب بودن آن برای کاشت درخت انتخاب شده‌اند. 

ایرانیان همواره به طبیعت علاقه‌ی خاصی داشته‎‌اند و همین امر موجب اهمیت این روز در بین مردم کشورمان شده است. در این روز مردم در پارک‌ها، جنگل‌ها سایر مناطقی که برای رشد درختان مناسب هستند حاضر می‌شوند و اقدام به کاشت‌ نهال‌های جوان، گل و چمن می‌کنند. همچنین بسیاری از افراد برای محافظت از طبیعت تیم‌های چند نفره تشکیل می‌دهند و زباله‌های شهری را جمع آوری و تفکیک می‌کنند.

درختکاری در برخی مناطق با مقدمات خاصی صورت می‌پذیرد که در ادامه به تعدادی از آن‌ها اشاره می‌کنیم.

در استرالیا در آخرین جمعه‌ی ماه جولای روز دانش‌آموزان تمامی مدارس کشور درخت می‌کارند یا به صورت گروهی به جنگل‌ها و پارک‌ها می‌روند تا نهال جوان بکارند. همچنین آخرین یکشنبه جولای به عنوان روز ملی درختکاری در استرالیا جشن گرفته می‌شود و خانواده‌ها کنار هم نهال و گل می‌کارند.

در بلژیک 21 مارس را روز درختکاری نام گذاری کرده‌اند. این روز بیشتر از آن که به عنوان یک تعطیل عمومی شناخته شود، روز آموزش‌ در زمینه‌های مختلف است. به طور مثال افراد را با تاثیر گرمای زمین بر افزایش سرطان آشنا می‌کنند.

در برزیل نیز روز درختکاری یک روز ملی نیست؛ اما در مدارس این روز را جشن می‌گیرند و اقدام به کاشت نهال می‌کنند.

در سال 1979 چین قانونی را به تصویب رساند که هر شهروند 11 تا 60 ساله‌ی چینی را موظف می‌کند سالانه 3 تا 5 نهال بکارد. البته 12 مارس به عنوان روز درختکاری در این کشور شناخته می‌شود و در بسیاری از شهرها جشن گرفته می‌شود.

احتمالا هند بزرگترین جشن را در این روز برگزار می‌کند. ون ماهتسو که هفته‌ی درختکاری نیز نامیده می‌شود، یک هفته از ماه جولای است که در طی آن میلیون‌ها درخت، نهال، گل و ... کاشته می‌شود. این جشن برای اولین بار در سال 1947 در دهلی آغاز شد و توانست به خوبی شور و شوق حفظ درختان و جنگل‌ها را در مردم هند ایجاد کند.

در کانادا در روز ملی درختکاری، مدارس کشور به تمامی دانش‌آموزان یک نهال می‌دهد تا با خود به خانه ببرند و در ملک خصوصی خود یا هر جا که مناسب کاشت درخت باشد، بکارند.

در لهستان سازمان اکولوژی هر ساله مراسمی تدارک می‌بیند که مردم کشور در آن شرکت می‌کنند. این مراسم با کاشت نهال آغاز می‌شود و با سخنرانی درباره‌ی وضعیت زمین و جنگل‌ها ادانه می‌یابد.

در کره‌ جنوبی روز 5 آوریل به عنوان روز درختکاری در نظر گرفته شده است که جزو تعطیلات زسمی و ملی کشور به شمار می‌رود و مردم کشور با شور و هیجان در مراسم‌های کاشت نهال شرکت می‌کنند.

در ایران پایگاه‌هایی برای اهدا یا فروش نهال تاسیس می‌شوند و به افراد نحوه‌ی کاشت نهال، شرایط‌ رسیدگی و نگه‌داری، قلمه زدن سایر گیاهان و ... به صورت رایگان آموزش داده می‌شود.

در اسلام و تقریبا تمام ادیان الهی احترام به طبیعت و درختان به عنوان یک امر ضروری سفارش شده است. همچنین به ‌کسانی که در حفظ و گسترش طبیعت تلاش می‌کنند وعده‌ی پاداش‌های دنیوی و اخروی داده شده است. به طور مثال پیامبر اکرم (ص) در این باره فرموده‌اند: هر کس درختی بکارد، هیچ حیوان یا انسانی از میوه‌ی آن استفاده نمی‌کند، مگر آن که برای وی صدقه محسوب شود و پاداش بنویسند. حضرت علی (ع) نیز پس از رحلت پیامبر (ص) با کاشت نخل‌های فراوان و احداث چاه و قنات توانست چندین نخلستان بزرگ ایجاد کند و به واسطه آن موفق به آزاد کردن چندین برده شد.

در آخر باید بگوییم حفظ طبیعت و توسعه‌ی فضاهای سبز، جلوگیری از نابودی جنگل‌ها، حفاظت از حیوانات و ... نه تنها وظیفه‌ی شرعی و ملی هر کسی است؛ بلکه از نظر انسانی و اخلاقی هم امری واجب است. تنها با کاشت یک نهال در سال می‌توان خسارات وارده  زمین را طی چند سال تا حد زیادی جبران کرد.